Het artikel “Buren maken van Polder een spruitjeszee” dat gisteren in De Stentor verscheen bevestigt de stille (r)evolutie van de intensieve groenteteelt met veel handenarbeid naar de grootschalige en akkerbouwmatige groenteteelt. De bonenteelt onderging deze evolutie al vele jaren geleden, net zoals de wortelen, erwten, ajuin en schorseneren.
Bij de teelt van spruiten is deze evolutie volop bezig. Handgeplukte spruiten zijn zo goed als van de markt verdwenen. De machines om spruiten te plukken worden steeds duurder en zijn enkel nog rendabel als er jaarlijks tientallen hectare kunnen mee geoogst worden.

Het bedrijf HerBo (de Zeewoldse landbouwers J. Herbert en A. Boon) beschikt over een spruitjeszee van zo’n 240 hectare in het zuidwesten van de gemeente Zeewolde. Er komt in de periode augustus tot eind maart per dag 50 tot 60 ton spruiten van het land. Momenteel ligt de oogst stil vanwege de vorst. ‘De kleine spruitjes zijn voor de diepvries. De grove, zo’n 70 tot 80 procent, gaat via The Greenery naar de export,’ vertelt Boon. ‘De grootste afnemers zijn Frankrijk en Duitsland, vooral Duitsland, verder gaan er ook aardig wat naar de Scandinavische landen.
In een tijd waarin de landbouw te lijden heeft onder concurrentie van collega’s uit Oost-Europa – die goedkoper arbeid kunnen inkopen – is het hebben van een spruitjesfarm geen sinecure en niet vanzelfsprekend. Het grote verschil is de kwaliteit van de Hollandse spruit, weten de telers.
De spruiten van HerBo zijn vrij van residuen. ‘Er zitten dus geen resten van bestrijdingsmiddelen in’, verzekeren de bedrijflsleiders, ‘dat kan je van spruiten uit Italië, Spanje, Marokko of Griekenland bepaald niet zeggen’. Daar komt bij dat de spruiten op het bedrijf een speciale behandeling krijgen. Ze worden ijsgekoeld. Dat wil zeggen dat we ze in ijswater wassen in water van nul graden Celsius.